De Bauke Mollema van de Stienser velden..

U kent ze wel, voetballers die zich met een geweldig mooie loop gracieus en statig over de velden voortbewegen. Alles klopt bij die mannen (of vrouwen), het lichaam altijd in balans. Elegantie, sierlijkheid en vooral souplesse van de bovenste plank.

Frank Rijkaard was dus zo’n speler. Hier heb ik een aantal weken geleden al iets over geschreven. Maar het bruggetje naar de volgende speler is daardoor wél snel gemaakt.

Vorige week zaterdag zag ik het weer voor mijn neus gebeuren, thuis tegen VV Noordburgum, toen ik mijn plek weer in nam, vóór de rechtervleugelflitser Willem Wytze Lubberts.

Het leuke is, ‘WWL2’ ís helemaal geen gracieuze voetballer. (ik ben blij dat deze jongen ook een achternaam heeft, want ‘WW2’ zou gek zijn. Al is hij wel een ijzersterk duo met ‘AK5’…) Maar gracieus? Nee, integendeel. Wanneer hij een sprintje trekt aan die rechterkant, bungelt en wiebelt alles dat aan zijn lijf vast zit. Hoe vaker hij langs die lijn sprint, hoe meer je je verwondert. Dit geldt overigens ook wanneer hij op zijn stalen ros zit, zijn nieuwe Cube waar hij enorm trots op is. Ook hier bungelt en wiebelt hij.. ..achteraan het peloton..

‘WWL2’ is een speler die al sinds jaar en dag bij onze plaatselijke SC speelt. Ondanks dat hij nooit in Stiens heeft gewoond. Dronrijp en Britsum, daar stonden zijn ouderlijke huizen. En ondanks dat hij vanaf de F’jes tot en met de B’s furore maakte in de spits bij Foarut, ging hij bij CSL al snel Achterut en werd hij back. Een fel menneke, een pitbull eigenlijk. ‘Wokkel’, hoe ondergetekende hem altijd noemde toen wij nog een droomspitsenduo waren in de B2, doet altijd zijn best, anders ken ik hem niet. Loopt de longen uit zijn lijf alsof hij het Duracell konijntje is. Mocht een eigen aanval in de kiem smoren dan is hij er als de kippen bij om de gevallen gaten te dichten. Nét even een voetje tussen de tegenstander en de bal, dat zijn momenten waarop ‘WWL2’ gewoon hard staat te juichen. Dáár komt hij elke zaterdag zijn bed voor uit. Al zou dat ook kunnen doordat zijn zoontje Hidde van nog geen één jaar alles bij elkaar krijst… Maar waar ik heen wil is dat hij altijd blijft gaan, hij hobbelt en hobbelt en hobbelt. En dat hobbelen, dat is iets dat flink in het oog springt. Het is net Lucil…. Nee, laat maar.. Niet alleen wanneer hij rent maar ook juist wanneer hij even stil staat, staat hij op een zeer bijzondere manier.

En dát hij zo nu en dan wel eens even stil staat is niet gek he?! Na al zijn arbeid, al zijn ijverige sprintjes en voetjes tussen de man en de bal, moet hij gewoon weer even op adem komen. Uiteraard wél wanneer de bal even uit of aan de andere kant van het veld is. Maar wat is dan zo bijzonder? Hijgend, maar dan ook echt hijgend, staat hij met zijn armen in de zij. Niet echt zijn zij, maar meer richting de achterkant van zijn heupen. De lovehandles, misschien is dat wel het juiste woord. Zijn handen daar dus en dan de ellebogen die naar achteren steken. Dit heb ik zelf nog geen andere speler ooit zien doen, nergens.

Maar het gaat verder hoor. Wanneer hij gewoon rustig wandelt, zicht op de actie die ergens linksvoor bij ‘GW9’ en ‘JvdA10’ afspeelt, doet hij dat met hoge schouders. Die schouders hoog opgetrokken. Zijn linker wat hoger dan de rechter overigens. En wanneer hij begint te sprinten gaat zijn rug nóg schever staan, zijn hoofd gaat stukje voor stukje naar beneden en hij komt langzaam maar aan op snelheid.

Zijn armen bungelen van laag naar hoog en van rechts naar links en zijn benen maken bij elke meter een knikje naar rechts. Een vrij bijzondere motoriek maar hij giert er wel mee over het hele veld en is relatief vaak bést aardig succesvol in het beroven van de bal en dus het ontregelen van de aanval van, in dit geval, VV Noordbergum. Zo nu en dan staat hij heus wel eens aan de verkeerde kant te dekken hoor, wees niet bang. Hierdoor moet hij weer full speed, op zijn manier, achter zijn man aan. Bijvoorbeeld de nummer ‘7’ van VV Noordbergum.. Nu was die jonge jongen ook bést wel aardig aan de bal, dat moet gezegd worden..

‘WWL2’ is onze eigen Bauke Mollema. Het ziet er eigenlijk niet bepaald lekker uit, en dan bedoel ik de manier waarop hij op die momenten beweegt. Tóch komt hij al aan 951 mooie minuten binnen de lijnen, gemiddeld iets meer dan een uur per wedstrijd. Hij zal niet zo snel opvallen door een fabelachtige balbehandeling, daarvoor mist hij een aantal essentiële kwaliteiten. Maar toch he, hij is van toegevoegde waarde voor het vierde vlaggenschip van SC Stiens. Hij speelt alsof zijn leven ervan afhangt. ‘WWL2’ beukt, harkt, slingert, duwt, trekt en blijft gaan wanneer zijn benen niet meer kunnen en zijn longblaaasjes op ontploffen staan. Het is juist dát wat Bauke Mollema ook heeft. De strijd, de inzet en de volharding die ónze Bauke Mollema maakt die hij is; een dienstbaar en zeer bruikbare speler. Een speler die voor elk team nuttig.

Zeg Willem, dat je dat loopje hebt he.. dat je linkerschouder wat hoger opwipt dan je rechter.. Dat is helemaal niet erg. Sterker nog, het maakt jou, als rechtervleugelflitser, alleen maar mooier…

DT

Ps. ‘WWL2’ is ook te volgen op Twitter, hier komt hij zo nu en dan tamelijk geestig uit de hoek: @willemwytze

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Categorieën: