Afgelast

20 april 2024

‘Zeg David, nu je toch vrij bent he.. Kun je wel even boodschappen doen!!‘ Een intens kille stilte volgt.. Het is zaterdagochtend, zo net voor tien uur wanneer ik dit even moet laten bezinken. Vergeet niet he, vanmorgen kreeg ik de eerste klap al te verwerken: Wedstrijd afgelast. Toch één van de weinige zekerheden van het leven, buiten het feit dat een trainer wordt ontslagen; De geur van het gras, het voelen van het heilige groen op de zaterdagmiddag. En dat gevoel, die geur.. Het voelt alsof ik ben beroofd. En zodoende voel ik prikkel na prikkel op me afkomen in de afgeladen Jumbo van Els Boek in Zuiderburen. Je kunt je wellicht voorstellen hoe ik me op dat moment heb gevoeld.. (Sorry Jan Willem, maar nu waren hier mooie aanbiedingen..)

Tóch nog even terug naar vanmorgen. Gelijk moest ik denken aan vroeger. Een gevoel van nostalgie bedwelmd mij. Op vrijdagavond, na Baantjer, op bed met de woorden van mijn vader: ‘David, het kan morgen weleens afgelast worden he..’. Maar hey, dat geloofde toch niemand. Hij wil gewoon graag iets anders doen. Het gaat gewoon door natuurlijk. Toch ’s nachts al een aantal keer wakker en het rolluik van mijn zolderdakraam omhoog gedaan om te kijken of het droog was. En wanneer ik ’s ochtends wakker word is het droog. Túúrlijk is het droog, dus waarom een wedstrijd afgelasten? Negen uur voetballen, half negen aanwezig zijn, 20 over acht van huis dus wanneer de trainer om acht uur nog niet had gebeld zal het zéker doorgaan. Continu mijn ogen naar de klok, elke seconde lijkt wel tien seconden te duren. En dan he, wanneer je dit leest dan hoor je ‘m gaan en komt dat onbehaaglijke gevoel weer omhoog; de telefoon!! Mijn vader nam dan vaak op en de enige zinnen die ik hem hoorde zeggen waren ‘Ja, dankjewel. Fijn weekend!!’. Op dat moment zakte de wereld onder mijn voeten vandaan en de drie woorden die mijn vader dan sprak spookten door mijn hoofd: ‘Het is afgelast!!’ De drie meest verfoeilijke woorden voor op een zaterdagochtend..

Niet alleen jonge voetballertjes veranderen, maar ook de tijden veranderen. Vroeger kon je vol trots een lelijk nepshirtje dragen van FC Barcelona (met Rivaldo achterop) die je pake en beppe voor 10 peseta hadden gekocht op een marktje in Pineda de Mar. Nu komen de F-jes, E-tjes, D-tjes (heet nu anders volgens mij) in vol écht tenue aanzetten van Real Madrid of PSG mét naam en logo. Verder dartelden wij op die zwarte Lottootjes, weet u nog? Zwarte schoenen met een groen subtiel Lotto logo. Nu zijn het roze schoenen met een half laarsje tot bijna aan je knie. Kennen jullie Robin Nelisse nog? Of Jesper Gronkjaer? Vergeet Julio Cruz niet.. Lokale of nationale helden van die tijd. Zelf was ik altijd graag Alan Shearer of Boudewijn Zenden. Tegenwoordig willen ze Kylian Mbappé zijn en is er nog de strijd tussen Messi en de ‘neppe’ Ronaldo..

Nogmaals, de tijden zijn veranderd en daar kan niemand iets aan doen. Het gevoel van een afgelaste wedstrijd op zaterdag is hetzelfde gebleven. De deceptie dat je niet met je vriendjes kan voetballen en dat je niet weet wat je met je vrije zaterdag moet.

Wederom terug naar vanmorgen, naar dé klap. Hoewel ik mijn emoties iets beter in bedwang kon houden in vergelijking tot 25 jaar geleden, was het gevoel van binnen hetzelfde. Geen middag met vrienden op het veld, doen wat je met z’n allen het leukste vindt, ondanks alle zichtbare beperkingen. Nee, in plaats daarvan werd je richting de supermarkt gestuurd. Want, je had immers toch een vrije zaterdagmiddag……

Voor degenen die vandaag wél de wei in mogen; Geniet er van en biet ze in kuutn..

DT