Het oranje vlaggetje.

17 oktober 2022

Zaterdagochtend, voordat ik zelf moet ballen heb ik toevallig nog wat anders in Stiens en kon ik volgens de vrouw ook nog wel even boodschappen doen.. Vanuit het Aldlan rijd ik op de Truerderdyk naar ‘het dorp’ en zie aan de linkerkant de jeugd van Stiens de warming up doen. Ipv dat ik rechtdoor ga, schiet ik de parkeerplek van Willem Tell op. Ik heb nog alle tijd, dus even kort langswippen kan geen kwaad. JO9-1 voetbalt.. Mooie leeftijd man, ook voor de trainer/leider/coach. Naja.. Het is meer tranen wegvegen als ze een bal tegen hun aan krijgen, veters strikken en zorgen dat de wissels de overige ballen niet in het veld schoppen. Een praatje werd er gemaakt en ik hoorde dat dit jochie een team heeft overgeslagen en nieuw bij dit team zit. Hij deed me aan iemand denken..

Elke maandagavond train ik met hem en zaterdags mag ik ook met hem het voetbalveld delen. Vanaf het eerste moment dat ik hem zag spelen viel mij iets op, zijn ogen. Hoe vreemd ook, maar ik raakte geïntrigeerd door zijn ogen. Hoe hij keek, alsof hij zijn debuut op een voetbalveld ging maken.. In zijn ogen zag ik dat hij op zijn fietsje naar het complex fietste, zijwieltjes eraan en een mooi oranje vlaggetje achter op zijn bagagedrager. Op weg naar zijn eerste wedstrijd bij een échte club.. Die eerste keer, ik kon niet stoppen met kijken. Zijn liefde voor het spelletje, zijn enthousiasme en zijn gedrevenheid.

Terug naar het heden, ik vroeg aan het keepertje waar ik bij stond, wie dat was.. Hij vertelde me dat hij al zijn gehele loopbaan bij Stiens voetbalt maar dat de geel/blauwe trots uit Leeuwarden, de pompeblêden verderop en de plaatselijke FC uit Groningen al achter hem aan zitten. Iedereen wil altijd maar hoger en verder, maar hij is helemaal in zijn element hier aan de Ieleane, zeker in dit team. Hij is een tevreden man! Ik gun iedere voetballer deze ogen van Sytse van der Heide (SH11) als hij/zij 36 is..

Het jochie van JO9-1 is nerveus. Logisch, als je je debuut mag maken. Ik hoorde zijn vader vertellen dat ze om 09:30 uur moesten verzamelen en dat hij om 07:00 uur al naast het bed stond van zijn ouders. Niet in zijn pyama.. Nee, gewoon in zijn gloednieuwe zwart/geel/oranje Stiens tenue. Retetrots natuurlijk. Klaar voor de strijd op het veld.. De wedstrijd gaat moeilijk voor de Stiensers. De tegenstander is een tandje beter en zal de wedstrijd ook winnen.

Na een knuffel van papa, mama, pake en beppe zijn de kleine spelers de uitslag al vergeten. Ze maken zich op voor het toetje van de ochtend; Penalty’s. Deze individuele wedstrijden tegen de keeper willen ze koste wat kost winnen. Het nieuwe jochie sluit de reeks af. Hij is rustig en is er klaar voor. Voordat hij zijn aanloop neemt kijkt hij nog even kort naar zijn vader die naast mij staat. In zijn ogen zie ik hem fietsen met zijwieltjes en een oranje vlaggetje op zijn bagagedrager. Ik zie hem in mijn gedachten om 07:00 uur naast het bed van zijn ouders staan, in vol Stiens tenue. Hij schiet de bal feilloos in de rechterkruising. Zijn oranje vlaggetje heeft nog nooit zo mooi heen en weer gewapperd.

Het jochie van acht jaar jong, een volwassen man van 36 jaar oud. Een leven verschil, maar dezelfde liefde voor het spelletje, hetzelfde enthousiasme, hetzelfde talent en dezelfde gedrevenheid. Voetbal is van ons allemaal.

Sytse, laat zaterdag ook jouw vlaggetje mooi wapperen!

(Boodschappen overigens niet meer gelukt..)