De krochten van het amateurvoetbal

Er zijn momenten dat ik me afvraag waar ik het eigenlijk nog voor doe. Voor mij, als kluns van 30 jaar met meer valpartijen door polletjes dan talent in de beentjes, is dat meer dan een plausibele vraag. Want voetbal is lijden. Voetbal is afzien. Voetbal is een oprechte terging. Ik heb het hier niet over de mooie mannetjes van het selectieteam met hun sponsorpakjes en hun gratis fles AA na de wedstrijd. Nee, dat is kattenpis. Nee, uiteraard heb ik het over de diepste, maar dan ook echt de diepste krochten van het amateurvoetbal. De reserveklassen, de cafécompetities.

Kelderklassers van Nederland, waar doen wij het eigenlijk allemaal voor? Voor de bizarre aanvangstijden? 15:30 uur present op de club, om vervolgens lauwe koffie uit een oranje wegwerpbekertje naar binnen te slurpen terwijl de rest van de vereniging aan het bier zit? Of doen we het misschien vanwege die aardige woordenwisselingen met die attente tegenstander? Je kent het wel, die ietwat te forse back die de dag er voor te fanatiek het dorpsfeest heeft gevierd en nu een lucht uitstoot alsof er een dode muis in zijn mond leeft. Het vieze zure zweet van hem dat nu ook op jouw gezicht te bespeuren is na een duel waar jij in zijn oksel beklemd raakt. Of doen we het om de geur van de kleedkamer met die te kleine doucheruimte waar de schimmel in de hoeken zich ophoopt? Die hutspot van bierscheet, nat in de tas gesmeten voetbalschoenen en vochtige scheenbeschermers met een witte smurrie aan de binnenkant.

Ik voetbal bij SC Stiens 4 in de zaterdagse 6e klasse 13. Nadat we in het voorgaande seizoen vv Hardegarijp, Noordbergum en vv Jistrum over de knie legden, stond er ook de thuiswedstrijd tegen Eastermar 2 op het programma. We verwachtten een ‘Esmée van Kampentje’. Oftewel, een zware pot. En die gedachte bleek niet zo gek. Zo’n 13 toeschouwers zagen hoe het lange tijd 1-2 bleef en hoe de wedstrijd dreigde te eindigen in een verliespartij. Totdat Gerwin, onze topscorer, in de 89e minuut opstaat aan de rechterkant. Eén man voorbij, de tweede komt hij nóg makkelijker voorbij en de derde probéért het niet eens. Hij zet hard voor, alsof hij FIFA speelt op de PlayStation en twee keer heel snel op ‘vierkantje’ klikt. Een doodse stilte (voor zover het al niet stil was) en de laatste man van Eastermar tikt ‘m achter zijn eigen doelman. ‘Fuck’ denk ik als eerste, anders had ik ‘m binnen kunnen tikken. Dát zou me nog wel lukken… Maar een fractie van een seconde later bedenk ik me dat het geen donder uitmaakt, hij zit en we ‘winnen’ met 2-2. Elf uitzinnige idioten duikelen over elkaar heen van geluk, alsof we zojuist de Champions League hadden veilig hadden gesteld en met de platte kar door Stiens zouden gaan.

Een kwartiertje later stonden we onder de douche, nog na te genieten van de meeslepende 90 minuten. Lachende gezichten, klinkende Hertog Jannetjes en grote verhalen. Op dat moment dacht ik niet meer aan die lauwe koffie en het aanvangstijdstip van 16:20 uur. Hier, voor deze momenten, dáár doe ik het voor. En het douchen, met koud water? Dat interesseerde ons op dat moment helemaal niets.

Dus, wanneer straks het seizoen weer begint? Denk aan de koude douche na een overwinning die je met z’n allen bewerkstelligt, denk aan kameraadschap, denk aan het bier na de tijd en denk soms ook gewoon eens even aan die zure okselgeur…. Fijn seizoen!

 

DT

Categorieën: