De recherhand van Alan Shearer..

Vorige week een jaartje ouder geworden. En wanneer je ouder wordt, dan ga je mijmeren he.. Misschien zit het wel tegen het weemoedige aan. Zo was ik aan het voetballen met mijn zoon, Lucas, en moest denken aan mijn eigen jeugd waar de bal aan mijn voet geplakt zat. Terug naar eind jaren 90/begin jaren 2000:

De schoolbel klinkt: 15:30 uur. Als een malle fiets ik naar huis. Mama wacht me al op met een kopje thee en twee Bastognekoekjes. Snel sla ik de, uiteraard, veel te hete thee achterover en terwijl ik het tweede Bastognekoekje nog in mijn mond heb, loop ik naar de garage, op zoek naar een bal. Er liggen er genoeg..

Als ik de beste bal gevonden heb, die mooie T90 Aerow HI VIS van Nike, ren ik snel naar het veldje. Het veldje is nu nog vrij, straks zijn de grote jongens er.. Het gras ruikt heerlijk en de namiddag kleurt langzaamaan rood. Ook mijn vriendjes komen snel na mij op het veldje. Vorige week hebben we de doelnetten aangepakt met twee vaders. Lekkere diepe goals hebben we nu. Nu wordt het nóg geiler om in de kruising te schieten. Op dat moment wist ik niet wat geil betekende, had het wel eens gehoord bij de ‘grote jongens’. We poten (schat ligt onder) om twee teams te maken. Ik ben Alan Shearer. En als ik scoor voel ik me ook echt Shearer. Ik juich ook zoals hij juicht, met die rechterhand omhoog.

Op de achtergrond horen we de vogels zingen, er ploegt verderop een tractor het weiland om en de zon gaat langzaam onder. Een prachtig tafereeltje, alleen wij zien het niet. Wij voetballen. Toch moeten we stoppen, het eten staat al klaar. Na het eten pak ik nog snel mijn voetbaltas, want er moet getraind worden. Mijn teamgenoten wachten al op me bij het speeltuintje aan de Mienskar. Ook op het voetbalveld gaan we anderhalf uur flink tekeer. Gesloopt maar voldaan kom ik thuis, ga douchen en val als een blok in slaap.

De volgende ochtend zit ik om 08:30 uur weer keurig in de klas. De dag schiet maar niet op maar dan, om 15:30 uur, de bel gaat. Ik sjees naar huis, drink wederom de thee te heet op, houd het nu bij één Bastognekoekje, doe mijn oude kloffie aan, zoek diezelfde bal van gisteren, de T90 Aerow HI VIS van Nike, en sprint naar het veldje. ‘Yes, de grote jongens zijn er nog niet!’. Weer ben ik Alan, weer scoor ik en wéér juich ik als Shearer, met die rechterhand omhoog. Als iemand hoog over schiet maken we hem belachelijk en noemen we diegene Jaap Stam (wisten jullie trouwens dat Jaap Stam die penalty op het EK van 2000 tegen Italië op de lat schoot? Nee he?! Google maar..) en wanneer de keeper een blunder maakt is het Barthez..

We rammen de bal in die ‘geile’ kruising, we wippen de bal op om de perfécte omhaal te maken en doen alsof we Alan Shearer, Sylvain Wiltord en Filippo Inzaghi zijn. We zoeken een kick, de voetbalkick. We juichen mee met diegene die een magistraal doelpunt maakt, we drinken groene ‘Raak’ limonade en eten Snickers waarbij onze mondhoeken bruin zijn van de chocola. Een man met een schop en een hark in zijn hand fietst over het veld, hij zegt gedag. Wij zeggen ‘Dag’ terug en zijn binnen no time weer Alan, Sylvain en Filippo. We concentreren ons op het mooiste dat er is; voetbal.

Modderig, afgepeigerd maar wederom voldaan doe ik in de bijkeuken mijn kleding uit. Het zand klettert uit mijn sokken en korte broek op de grond en mijn dunne knietjes lijken net pas gerooide aardappelen. Linea recta word ik door mijn moeder naar boven gestuurd om te douchen. Morgenvroeg zijn we vrij en hebben we om 09:30 uur weer afgesproken. Op hetzelfde veldje met dezelfde bal.

 

Met natte haartjes, terwijl de zon buiten niet meer te zien is, plof ik op de bank om tv te kijken; ‘Oppassen’. Na tien minuten, wanneer ik het verschil niet meer weet tussen ’opa Bol’ en ‘opa Buys’, vallen mijn ogen langzaam dicht. Mijn vader lacht, ik denk alleen maar aan de T90 Aerow HI VIS van Nike, de ‘geile’ kruising en.. Ja, inderdaad. Shearer! Alan Shearer.. Met die rechterhand omhoog…

DT

Categorieën: