Van gezeik naar glorie..

Van gezeik naar glorie..

Het is zaterdag. De geur van kou hangt in de lucht, het geluid van voetbalschoenen echoot over de kleedkamervloer en de vele grappen zijn over en weer gemaakt.

Wij zijn geen professionele atleten met miljoenencontracten. Wij zijn een groep mannen dat samenkomt uit liefde voor het spel. Een team waarin je technische meesters vindt, stille werkers, grappenmakers én heetgebakerde types. Het is een mengelmoes van karakters, en dat maakt ons wie we zijn: een team dat soms knettert, maar altijd blijft vechten.

Het knettert dus wel eens. Discussies op het veld? Die kennen we. Een verkeerde pass, een gemiste tackle of een tactiek die voor sommigen nergens op lijkt te slaan. Het levert zo nu en dan genoeg frustraties op. Woorden vliegen soms harder over en weer dan de bedoeling is. Vanaf de zijlijn klinkt zo nu en dan: ‘Wat een zeikteam!’ Confronterend? Ja.. Maar voor ons voelt dat toch een beetje anders. Die momenten van gemor komen voort uit een diepe drang om alles te geven.

Neem afgelopen zaterdag, FVC uit, de aftrap van 2025. Het veld was nat en glad, de tegenstander sterk en de kou trok langzaam onze spieren in. FVC begon beter, en het duurde niet lang voordat we onder druk kwamen. Er werd gemopperd. Een harde uitroep hier, een paar wanhopige gebaren daar. Soms leken we elkaar even kwijt te raken.

Maar dat is ons team. Soms klagen we op de scheidsrechter, soms op elkaar, maar altijd uit loyaliteit. Het gaat niet om het winnen alleen, het gaat om het winnen met elkáár. Zelfs als dat betekent dat we onderweg tegen elkaar aan schuren.

En eerlijk is eerlijk, ook ondergetekende maakt zich daar soms schuldig aan. Een luide uitroep, een fel gebaar, of een opmerking die nét ietwat te scherp zijn strot uit komt. Maar weet wel, dat is niet uit pure boosheid of onverschilligheid. Het komt omdat hij, net als iedereen met het Stiens logo op de borst, staat voor zijn teammaten. Zeker wanneer een teammaat doelbewust uit de wedstrijd wordt getrapt. Is deze alinea een kleine mea culpa? Misschien..

Want een vriendenteam is niet sterk omdat het vlekkeloos draait. Het is sterk omdat het, ondanks de frustraties en kleine discussies, elkaar altijd weer terug vindt. Zodra het laatste fluitsignaal klinkt en het eerste biertje open gaat, is alles vergeven en vergeten. Dan lachen we, praten we het uit, en weten we dat we het samen hebben gedaan.

Dus ja, misschien zijn we weleens een zeikteam. Dat weten we zelf ook wel, maar wij weten óók beter. Wij zijn een vriendenteam. Een team waarin je fouten mag maken, waarin je elkaar aanspreekt, maar vooral waarin je elkaar nooit laat vallen.

Met bloed, zweet, tranen, en zo nu en dan iets van gezeik, zijn wij het mooiste vriendenteam ter wereld. En ik ben trots dat ik daar deel van uitmaak.

 

En oh ja, de wedstrijd tegen FVC met 2-3 over de streep getrokken, samen..

DT

Categorieën: